اجزای گوسفند با نگاهی به طب سنتی چیست
بهترین او یک ساله و دو ساله است که فربه باشد.
چهار ساله و زیاده از آن، غلیظ و کثیف و مولد خلط فاسد است.
گوشت گردن و حوالى گوسفند، بهتر از سایر اعضای آن است.
مزاج گوشت آن در دوّم، گرم و تر، چاق کننده، مقوّى بدن، کثیرالغذاء، مولد خون متین و سریع الهضم است.
دل و جگر و گرده(قلوه) آن مقوّى دل و جگر و کلیه انسان است.
مغز سر آن، مورث بلادت و نسیان و فراموشی است.
خوردن آبگوشت آن که با سرکه و عسل مداومت نمایند و غذا منحصر به آن باشد، به غایت مقوّى بنیه، رافع غشى و مانع خفقان و لاغرى بدن است.
بلع کردن پیه او بعد از ذبح که سرد نشده باشد و گداخته او که گرم باشد جهت سرفه و درد سینه و ضیق النفس و سوزش ادرا بسیار مفید است.
زهره آن ، جالى لکه های پوستی و جهت اقسام قوبا مفید است، همچنین با عسل جهت حزاز و اکتحال آن جهت بیاض مفید است.
خون آن جهت حکّه و جرب مفید است.
استفاده موضعی از سرگین آن جهت تحلیل اورام و استسقاء و التیام زخمها مفید، با سرکه جهت شرى مفید، با موم روغن جهت زگیل و گوشت زاید مفید، و با سرکه جهت سوختگى آتش و در رفع داخس، مجرب است.
شرب استخوان سوخته قبرقه او قاطع اسهال و خون ریزی داخلی است.
پیچیدن در پوست او که با گرمى ذبح باشد، رافع درد ضربه و مانع زخم شدن عضو مضروب است.
در ایام طاعون و وبا، استعمال گوشت گوسفند به جهت کثرت تولد خون، جایز نیست.
سرکه و آبکامه، ملطّف و رافع ثقل اوست.
منابع تحفه حیکم مومن
سایت معتبر انجمن تحقیقات طب سنتی ایران وابسته به دانشکده علوم پزشکی تهران
http://www.tim.ir/teaching/776/%DA%A9%D9%88%D8%AA%D8%A7%D9%87-%D9%88-%D9%85%D8%AE%D8%AA%D8%B5%D8%B1-%D9%BE%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%88%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C-%DA%AF%D9%88%D8%B3%D9%81%D9%86%D8%AF